آرزو ها  ، درد و مرهم

عبادت

وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ[1]

باید مقصد را الهی کنیم و در راهِ  خدا قدم برداریم[2] ، برای یافتن مقصد و استوار ماندن در راهی که قدم گذاشته ایم به کلید ِ بصیرت نیازمندیم که امام کاظم (علیه السلام)آن را فقه و دین شناسی معرفی کرده اند[3] و امام علی (علیه السلام)  فرموده اند در عبادتی که در آن درک و فهم عمیق نباشد چیزی نیست.[4]

شناخت مقصود در عبادت اصل است و زمینۀ رشد و اعتلا و ارتقاء ، اگر اندکی بیندیشیم به این تصویر شعری خواجه عبدالله انصاری می رسیم.[5]

اندر دل من بدین عیانی که تویی      وز دیده من بدین نهانی که تویی

وصاف ترا وصف نداند کردن         تو خود به صفات خود چنانی که تویی

و نظامی گنجوی این مقصد را زیبنده همت بلندان  و بزرگان می داند .[6]

ای مقصد همت بلندان           مقصود دل نیازمندان

اما اینکه چگونه در مسیر عبادت خود خدای را بخوانیم و چه دقت هایی لازم است که از انحراف آسوده بمانیم ، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله  می فرمایند:

خدای را چنان عبادت کن که گویی او را میبینی. اگر تو او را نمی بینی او تو را میبیند.[7]

پس برای ملتمس شدن به خدای ،  پاکدامنی را که برترین عبادت است ، [8] زره خود قرار ده و با همتی مردانه از جهان فانی بگذر تا خانۀ دل چراغ و روشنی راه تو گردد.

هر سرایی را چراغی هست صائب در جهان

                                                         خانه دل روشن از نور عبادت می شود  [9]