نشانه هایِ  امید

 

درکارگاهِ  هستیِ  حق ، سیر می کنم

گاهی به زعم خود طلب خیر می کنم

دانم خداست مهربان و سخی در نیاز ها

دلبستگی ، امید دهد نگاهِ  مرا در  فرازها

گاهی که چشم بسته و غافل زِ حق شوم

با غم انیس و مونس و مهجور می شوم

بر خود نهیب می زنم  و مویه می کنم

تا حق ببخشدم ، به نهان گریه می کنم

دل باز می شود چو گریه امانم نمی دهد

شوید غبار یأس و غم چو مجالم نمی دهد

آرام می شوم ، زحق طلب عفو می کنم

آنرا که غیر اوست ، ز دل محو می کنم

گفتند که قلب ، حرم ذات پاک اوست

رانم کسی که مانع فیض و نگاه  اوست

 

تیرماه 96