آرزو ها  ، درد و مرهم

به نام خدا

وقتی صحنۀ نماز جماعت حرم امام رضا(ع) از تلویزیون را می بینیم دلم می خواهد ...

آرزو می کنم که خداوند به شفاعت امام رئوفم مرا مستحق زیارت این مضجع شریف و آسمانی قرار دهد تا چشم به انوار تابناک و مقدس این حرم الهی داشته ، مطمئن و آرام به این سرزمین با برکت قدم گذشته وخود را غرق در انفاس قدسی مالک این ملک ببینم.

به رسم ادب و تواضع در این حرکت معنوی از حبیب خداوند ، پیامبر اعظم (ص) حضرت محمد بن عبدالله ، استأذان و اجازه طلب کنم که مرا  آن فیض عنایت نماید که لیاقت همجواری با امام بزرگوارم را داشته باشم .

مولایم امام علی (ع) ، مادر مظلومه ام زهرای اطهر(س) ، حسنین(ع) جوانان اهل بهشت را نیز واسطه قرار داده و اجازۀ خود را در حصاری از عذر و بیان تقصیر به زبان می آورم تا مسیری از سلوک و راه سعادت را فریاد کرده باشم و حریم حرکتم را به زلالی چشمه های جوشان معرفت اولیاء الله نمایانده باشم .

 به یقین می دانم چون این اذن و استأذان به نام هشتمین اختر تابناک آسمان امامت  و ولایت ، حضرت علی بن موسی الرضا(ع) برسد ، آغوش باز امام رئوفی را که ضامن گم کردگان راه و درماندگان وادی خوف و ظلمت است ، تجربه می کنم ، آغوشی که پذیرای راه ماندگان و مقصرانی چون بندۀ عاصی و حقیر است .

آنانی که توشه ای جز قلب های شکسته و اشک های جاری ندارند ، به دنبال مجوز ورود  به مأمنی هستند که قدم های تردیدشان در این سرزمین بهشتی که قبله حاجات نیازمندان است ، تاب و توان مضاعف یافته ، و دل های مجروحشان  به امید کرم امامشان  التیام می یابد و آهنگ صدایشان در مناجات عرفانی ملتمسان آمیخته تا دست گرم و ولایی و پر صلابت مرادشان را روی سرخود احساس کنند و به صفای نوازش این دستهای پر مهر و عطوفت ،  سجده شکر بجای آورند.

چه فیض عظیمی است؟

مؤذن ندای توحید آغاز کرده است و همه را به عبودیت خداوند یکتا فرا می خواند ، جنب و جوش انسان های عاشق و حق طلب ، آغاز شده است  ، تارو پود صفوف نماز ، حریر اطلسی را می گستراند که قلب های پاک  مأمومین  در عروج روحانی خود ، انوار مادی خورشید تابان را مقهور خویش می نماید و من چون قطره ای ناچیز در خیل عاشقان پروردگار و امامم قرار می گیرم.

در تفکر ناقص خود  هشتمین رکن امامت را واسطه دریافت لطف و رحمت خدا و راه عبور طلب و نیاز خویش قرار داده ام  که در پرتو بزرگی ، لطف و شفاعت او ، خواسته هایم توان عروج بیابد و امکان رسیدن به مبدأ آفرینش را داشته باشد .

یقین دارم چنین گذرگاهی سبب آمرزش است، دستگیره ای که مصونیت از خطا و انحراف تضمین می کند و سبب اطمینان به خود و رجوع به حق می شود آن چنان که پروردگارم می فرماید :

«يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ، ارْجِعي‏ إِلى‏ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً ، فَادْخُلي‏ في‏ عِبادي ، وَ ادْخُلي‏ جَنَّتي‏»‍

نماز آغاز شده است ، صوت زیبا و روح نواز امام ، گوش جان را نوازش می دهد و در خلسه ای معنوی فرو می برد ، هم جهتی با این روح بزرگ و آسمانی تصلّای دل است و سبب آرامش قلب، محل تلاقی روح نیاز است و قرار نماز و سکاندار این حرکت خدایی لطف و رحمت امامی که دیدار مضجع شریفش آمال همۀ درد مندان و شیعیانی است که  مظلومیت اسلام ، در زمان حال ، تنگنای دلشان را می فشرد و با استغاثۀ خاصشان  فرزند برومند و بزرگوار این امام همام را به فریاد خواهی و کمک طلب می نمایند .

چه فیض گرانقدری است؟

در سرزمینی که قطعه ای از بهشت است و خاکش سرمه و توتیای چشم ، برکتش به ترنم باران و امتیازش مسیر اتصال به منشاء ربوبیت حق ، به ذکر و سجود می نشینم و با ذکر سلام و صلواتی که خدا خواهی و خدا باوریم را اثبات می کند و نیاز و استعانتم را اعتلا می بخشد دستهای خالی خود را به خدایم هدیه می کنم که در مسیر سوختن خود دست آویز دیگری نیابم و همه وجود و هستی خود را از آن او بدانم.

چه حس غریبی!!!

صدای موزون فرود فرشتگان مقرب خداوند را به این بارگاه ملکوتی می شنوم و شمیم جانفزای عطر حضورشان را استشمام ، شوق حضور و شرکت این افلاکیان  در این نماز جماعت مرا نیز به وجد می آورد و به خود بها و ارزشی مضاعف می دهم که از چنین فیضی برخوردار شده ام تا همانند پاکان درگاه آفرینشش به نماز جماعتی اقتدا کنم که ثمره ای به بزرگی رضایت خداوند را در خود پرورش داده است .

اینجاست که به جهت یابی قلب خود معترف شده و با چنگ زدن به ریسمان عبودیتش خود را لایق سپاس و سجده  لطف بی منتهایش قرار داده ام .

نماز تمام می شود و من از حضور خالصانه و معنوی خویش جدا می شوم .

چه لحظات خوش و مبارکی !!!

ای کاش لیاقت حضور جسمانی و معنوی این بارگاه الهی را بدست آورم و در اولین سفر و حرکت خود میهمان این استوانۀ عظیم خلقت شوم تا با شرکت خود در نماز جماعت ، حریم  یار را شناخته و توفیق همراهی و همنوایی با انفاس قدسیه حاضر در این مضجع شریف را داشته باشم . چرا که زمینه ، مسیر تقرب است وحضور در این  مسیر رمز وصل به معشوق .

مهم چگونه نظر کردن به معشوق است و یافتن مسیر عروج که تمامی این اوصاف همان جملۀ زیبای اهدنا الصراط المستقیم است ، راه کسانی که خداوند میزبان اهداء نعمت ها به  آنان است و در حکم یاوری دانا برای رساندن وجود ذی جود بندگان  به تکامل معنوی خویش مشتاق تر از ماست .

باشد که لایق تقرب به  ذات بزرگ خداوندگار مهربانمان قرار گیریم .